Arjan is zelf homo. Hij werkt sinds vorig jaar september als leerling-verzorgende in Vreugdehof. Het was een foto van Dolly Bellefleur bij een optreden in het huis, die hem inspireerde. Zo’n openheid voor travestie en homoseksualiteit, dat moest wel goed zijn. ‘En toen merkte ik dat Vreugdehof nog geen certificaat voor de Roze Loper had,’ vertelt hij. Alle reden voor actie.
‘Of het echt nodig is? Reken maar. Discriminatie komt overal voor. Bewust en onbewust, zichtbaar en onzichtbaar. In dit huis zijn er bijvoorbeeld witte bewoners die niet door een gekleurde medewerker geholpen willen worden. Misschien gebeurt het andersom ook, dat weet ik niet, maar zoiets is natuurlijk hoe dan ook onacceptabel. Mensen moeten daarop aangesproken worden, zelfs als ze geestelijk wat minder zijn.’
‘Roddelen, ook zoiets. Dat komt vaker voor dan je zou denken, onder medewerkers zowel als onder bewoners. Je weet hoe het gaat bij roddelen. Het gaat altijd over mensen die op wat voor manier ook anders zijn en een minderheid vormen. Discriminatie dus. En dat kan niet. Je laat de ander in zijn waarde en als er iets is, bespreek je het met de persoon zelf, of via een bemiddelaar. Het gaat om fatsoen, om omgangsvormen, een cultuur die je met elkaar neerzet en bewaakt. Die cultuur moet er een zijn van openheid en verdraagzaamheid.’
Dat het niet vanzelf gaat, weet Arjan uit eigen ervaring. Zijn eigen moeder had er vreselijk veel moeite mee dat hij op mannen viel (lees meer in dit interview). Acceptatie kost tijd en gewenning. En onbekend maakt onbemind, zo merkt hij wel. ‘Wat ik me bijvoorbeeld afvraag, is of verzorgingshuizen zijn voorbereid op transgenders of interseksuelen, die ook een keer gaan komen. Het taboe op mannen die zich vrouw voelen en vice versa mag in bepaalde kringen verdwenen zijn, dat geldt lang niet voor iedereen. Sommige mensen weten niet eens wat het is.’
We moeten hier iets aan doen, dacht Arjan eind vorig jaar. Een Roze Loper zou kunnen helpen. Hij ging praten met zijn praktijkbegeleider, de geestelijk verzorger, de locatiemanager. Met medewerkers en bewoners. Sommigen begonnen te glunderen. Er ontstond enthousiasme, een bijna opgetogen sfeer. Uit 35 belangstellenden stelde hij een werkgroep samen. En afgelopen juni werd, met de NOS en fanfare erbij, het certificaat uitgereikt. Arjan was nog een beetje bezorgd waar de bijhorende plaquette zou komen te hangen? Locatiemanager Ramon Barten aarzelde geen moment. Bij de ingang natuurlijk, pontificaal.
De Roze Loper verwijst niet naar een mal tapijtje dat wordt uitgerold om mensen welkom te heten, maar naar een sleutel die op vele deuren past. Beide komen eigenlijk op hetzelfde neer. Mensen zijn welkom, daar gaat het om. Wie of wat ze ook zijn. De Roze Loper is een keurmerk. Een teken dat de rechten van ieder mens - dus ook van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen, transgenders en interseksuelen (LHBTI) - beschermd zijn in de zorg- of welzijnsinstelling die het keurmerk heeft gekregen. Tolerantie, respect en openheid gelden daarbij als vaste waarden. Om het keurmerk van de Roze Loper te krijgen, moeten een aantal dingen worden gedaan.
Samengevat gaat het om:
De Roze Loper is een initiatief van Roze 50+, een samenwerking van ANBO en COC. Zij helpen je bij het traject. Op de website RozeZorg kun je een certificaat aanvragen.
Huizen van Amstelring die nu het certificaat de Roze Loper hebben zijn: