'Moet je ons niet iets vertellen?'
"Toen ik nog voor mijn vader werkte, kwam zijn korte lontje weleens naar boven. Menigmaal werd ik op staande voet ontslagen, en ook direct weer aangenomen. Maar, het woordje 'sorry', dat kende-ie niet." Een guitige lach verschijnt op Peter’s gezicht. Humor en lichte zelfspot staan hem goed.
Aan het woord is Peter Schröder, vrijwilliger bij woonzorgcentrum Het Schouw. "In september 2001 werd ik ziek. Ik bleek een bot-spierziekte te hebben, die begint in de voeten en het onderbeen. Er ontstonden ernstige complicaties en ik kreeg te horen dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Met een winkel en een staand beroep was dat absoluut niet iets wat je wilde horen. Maar gelukkig kwam mijn vader me helpen in de winkel. Die ouwe goedzak stond op zijn 79ste nog achter de toonbank…"
‘Ik heb het altijd al geweten’
"Zo’n 45 jaar geleden woonde en werkte ik in Londen. Mijn ouders kwamen op bezoek. Mijn moeder had haar befaamde zwarte boekje meegenomen. Zo’n boekje waar allerlei bijzondere adresjes instonden. We gingen naar het theater en wilden daarna ergens iets drinken. Toen we voor een Victoriaanse pub stonden dacht ik: ‘moeten wij daar naar binnen?!’. Later, toen we uit de Vauxhall kwamen - bekend om zijn gay uitgaansleven - vroeg m’n moeder: ‘Moet je ons niet iets vertellen?’. Ik zei: 'Ik ben ook zo’.
Mijn moeder maakte zich veel verwijten, mijn vader was milder: ‘Ik heb het altijd al geweten. Maar waarom heb je nooit iets gezegd?'. Toen kwam het hoge woord eruit. Mijn moeder had me verteld, toen ik 15 jaar oud was: ‘Als jij ook zo bent, dan ben je m’n kind niet meer’. En dat terwijl wij lhbt mensen in dienst hadden! Dus ik zweeg.”
Het geheim van Anita
Peter woont zelfstandig in een appartement in Amsterdam Noord, vlak bij woonzorgcentrum Het Schouw. Hij is vaak in Het Schouw te vinden, vooral omdat hij enthousiast vrijwilliger is. “Ik kwam in contact met de geestelijk verzorgers en merkte dat zij gender-neutraal denken.”
Even is Peter stil, en dan: “Weet je nog in 2016, toen Anita als vrouw uit de kast kwam, op 89-jarige leeftijd in het oude Willem Dreeshuis? Dat kwam doordat zij haar ‘geheim’ durfde te delen met een geestelijk verzorger, Anton Koolwijk. Anton begeleidde haar toen bij een veilige coming out.” In Het Parool van april 2016 vertelt Anita heel treffend waarom zij niet eerder uit de kast durfde te komen: ‘Het zit hem in de stille tegenstand, dat zijn de mensen die zwijgen.’
Roze vrijwilliger zijn
Peter: "Zo’n 8 jaar geleden hoorde ik een vrijwilliger klagen: ‘Er komt nooit iemand’. Hij doelde op de lage opkomst bij de roze activiteiten in Het Schouw." Peter gaf enkele adviezen en nam het een tijdje later over. Ook verzorgt hij sinds 2020 de maandelijkse Nieuwsbrief Oudroze van Amstelring en het maandelijks terugkerende ‘Het Schouw Nieuws voor de buurt’, dat startte tijdens de eerste maand van corona.
En Peter houdt - in opdracht van IHLIA en de gemeente Amsterdam - de website OudRoze Agenda Amsterdam bij. "Alle ‘roze’ activiteiten voor ouderen binnen Amsterdam en ruime omstreken worden erin opgenomen. Niet alleen die van Amstelring.
Wist je trouwens dat in Het Schouw de Roze Bingo het meest populair is? Die organiseren we 2 keer per jaar en er komen wel 120 mensen op af. Een dragqueen graait, roept om en toont de ballen. En alle prijzen zijn in knalroze tasjes verpakt. De zaal zit vol, en lang niet iedereen is ‘roze’."
Niet thuis blijven zitten
"Voor mijn ‘roze’ vrijwilligerswerk beheer ik een aantal mailadressen, ik organiseer de maandelijkse nieuwsbrief en de website, maar toch heb ik het niet druk. Dingen doen, eropuit, niet thuis zitten, dat is wat ik ook graag wil."
Zo gezegd, zo gedaan. Met zijn indrukwekkende scootmobiel reed Peter in de afgelopen 3 jaar maar liefst 10.000 km. "Het is een heel speciaal ding," vertelt hij, "met een gel-accu. Die blijft ook goed bij koud weer. Ik rijd met m’n scootmobiel van Nieuwkoop en Cruquius terug naar Amsterdam, maar ook in winkels, ik gebruik hem echt overal voor. Het is alleen jammer dat ie niet kan koken…"
Aandacht voor LHBTI+ blijft nodig
Peter wil het nog wel even benadrukken: "Aandacht blijft nodig. Willen wij in dit vrije land terug de kast in? Waarom worden homo’s nog steeds uitgescholden en wordt een regenboogvlag verbrand?" Er is nog werk aan de winkel, vindt Peter. “De letter ‘M’ van mens is daarbij het belangrijkst, de basis van LHBTI+.
De feiten onderschrijven het. Zo concluderen het COC en vijf LHBTI+ belangenorganisaties, dat Nederland de afgelopen 10 jaar van de zesde naar de dertiende plaats zakte van Europese landen waar LHBTI+ mensenrechten goed zijn geregeld. Andere landen streven Nederland voorbij. Zeven op de tien LHBTI+ personen krijgen in hun leven te maken met fysiek of verbaal geweld om wie ze zijn. Daarvan doen in Nederland jaarlijks zo’n 2.500 mensen aangifte.