‘Ik heb niets met ouderen. Dacht ik.’

‘Zie je het? De tranen springen in mijn ogen als ik zo’n groepje van de gesloten afdeling zie komen. Die lieverds, moet je kijken. Ze genieten van elk moment.’ Vrijwilliger Agnes Hof is geroerd. En ze kan er zelf nog steeds niet over uit. Dat ze met ouderen werkt!

In het restaurant van woonzorgcentrum Floriande in Hoofddorp heeft ze haar eigen tafel met potjes nagellak en crème. Mensen schuifelen langs en schuiven aan. Lakken, vijlen, borstelen, praten, masseren. Ze dompelen zich onder in haar aandacht.

‘Ik wist meteen: dit is het’

Het is een jaar of 10 geleden dat Agnes voor het eerst in Floriande was. ‘Ik had jarenlang mijn moeder verzorgd. Toen ze overleden was, liep ik tegen de muren op. Op een dag ben ik zonder nadenken hier naar binnen gelopen. Ik wist meteen: dit is het. Het restaurant, de jukebox, de warme sfeer. Heerlijk. Ik ben begonnen met het begeleiden bij activiteiten. En sinds ongeveer 3 jaar doe ik de nagels en handen erbij.’

Agnes groeide op in De Kaag. Ze werkte 20 jaar in een parfumerie, toen ze last kreeg van reuma. Met de jaren is ze minder soepel en eerder moe. ‘Dat is lastig,’ geeft ze toe. ‘Ik heb het er moeilijk mee. Vooral omdat ik het woord ‘minder’ niet goed ken. Ik ben groot. Ik ben luid. Ik ben aanwezig.

Mensen noemen me weleens het animeermeisje. En het is ook echt zo dat ik anderen graag vermaak. Maar tegelijkertijd raak ik er uitgeput van. Je zou me thuis eens moeten zien. Soms zit ik uren in mijn kantoortje naar muziek te luisteren om een beetje bij te komen. Bij mij is het altijd alles of niets.’

'Ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden. En ik mag hopen dat er straks iemand voor mij zal zijn, als ik het zelf nodig heb.'

Verdwalen in je eigen hoofd

In het Hoofddorpse verpleeghuis blijken vooral de ouderen met dementie Agnes goed te liggen. ‘Ik heb een cursus gedaan om me beter in te leven,’ zegt ze, ‘want bij mensen met dementie zie je heel veel niet. Hoe beangstigend moet het zijn om te verdwalen in je eigen hoofd? Om jezelf niet meer uit te kunnen drukken? Ik vraag het me vaak af.

Maar het mooie is: als ik aan het werk ben met die handen, valt dat allemaal weg. “Ach wat heerlijk,” hoor ik vaak. “Ach kind…” Nou, je snapt: daar doe ik het voor. Ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden. En ik mag hopen dat er straks iemand voor mij zal zijn, als ik het zelf nodig heb.’

Wil je ook vrijwilligers worden bij Floriande?

Word ook vrijwilliger in woonzorgcentrum Floriande, kijk hier voor meer infomatie.