Waar een wil is, is een baan!

Jolanda de Zoeten had het zelf niet kunnen bedenken. Na 35 jaar als huisarts belandde ze tussen de ouderen van Amstelring. 'Als huisarts neem je natuurlijk een schat aan praktische ervaring mee. Ingegroeide teennagels, schouderinjecties, huidaandoeningen… om maar wat te noemen: ik schrik nergens van.'

Ouderenzorg leek Lynn helemaal niks, want mensen moeten wassen, nee dat was het niet voor haar. Een tante met dementie en de Blijmaker-vacature brachten haar op andere gedachten. 'Het leven houdt niet op als je dementie hebt. Misschien onthoud je niet alles, maar je kunt nog van heel veel dingen genieten. En daaraan wil ik bijdragen'. 

Voormalig (kick)boxer en postbode Herman vindt het geweldig in de ouderenzorg. ‘Ik dacht dat het saai zou zijn. En dat oude mensen met dementie misschien de hele dag kribbig voor zich uitkijken. Maar nee. Juist niet! De meesten zijn heel vrolijk. En origineel. Ik lach en leer hier iedere dag.’

De kinderen naar de basisschool, baan opgezegd en dan? Voor Matthijs was kiezen voor de zorg niet vanzelfsprekend. Maar na wat gesprekken met mensen, het bekijken van verschillende vacatures en een dag meelopen bij de dagbesteding ging hij twijfelen ‘misschien is het toch wel leuk’.

Leon Kusters wilde altijd al de zorg in. Het lukte via een lange omweg. Nu is hij op zijn plek bij de pg: 'Mensen met dementie zijn niet gek. Als jij niet meent wat je zegt… negen van de tien keer hebben ze het door. Ze spreken je aan op je eigen puurheid.'

Anna van der Maden werkt al een hele tijd met plezier voor ouderen met dementie in verpleeghuis Rozenholm te Aalsmeer. Het is soms zwaar, vindt ze, maar altijd boeiend. 'Als je weet waar mensen blij van worden, heb je elke dag plezier van je werk.'

Petra Baars woonde twaalf jaar met haar gezin in Kenia. Terug in Nederland begon ze met de opleiding voor verzorgende IG. ‘Ik vind: pak aan wat op je pad komt. De ouderenzorg is een schot in de roos voor mij. Ik heb het gevoel dat ik opnieuw begonnen ben.'

Sarah is ontspannen en oplettend tegelijk. Een oude rot in het vak, denk je, maar nee. Ze is nieuw. Sarah wordt opgeleid tot verzorgende IG niveau 3. Drie dagen per week werken en een dag naar school. 'Je merkt in de praktijk meteen waar het allemaal goed voor is’.

Wim Schoonderbeek stapte over van het vlees naar de zorg. Hij verdient lang niet zoveel geld als vroeger, toch is zijn leven zoveel rijker. 'Prachtig werk, het past me als een handschoen. Je bent fysiek bezig, voortdurend in contact met mensen.'

Anette (51) runde een nachtbakkerij in Amsterdam. Nu is ze in opleiding bij Bornholm in Hoofddorp. Vier jaar school zag ze niet zitten. Maar de beroepsbegeleidende leerweg bij Amstelring paste wel. 'Dat is leren op het werk. Makkelijk is het niet, maar wel leuk!'

Pas toen haar vader ziek was geworden en ze vaak in het ziekenhuis kwam, viel bij Marit (33) het kwartje. ‘De zorg, dat wil ik ook. De ouderenzorg heeft namelijk alles in zich. Van patiëntencontact en medische dossiers tot regelwerk en planning.'

Bij verpleeghuis Vreugdehof kunnen ze niet meer zonder Frank Albrechts. Hij stroomde van vrijwilliger door naar een baan met contract. 'Werken bij de technische dienst betekende voor mij: eindelijk weer ouderwets ertegenaan! Ik ga hier nooit meer weg.'

Petra van Lingen heeft veel redenen om te kiezen voor een pg-afdeling. Eén ervan is, dat ze ontzettend met bewoners kan lachen. En haar grootste uitdaging: mensen stimuleren in wat ze nog wél kunnen. Al is het maar aardbeien snijden of de vensterbank stoffen.

Pas vier jaar is Shoelaigha Noerkhan in Nederland. Het begin was zwaar. Maar de opleiding voor verzorgende IG niveau 3 was een openbaring! En toen ze echt kennis had gemaakt met de zorg voor ouderen, viel het kwartje: 'Heb ik me hier nou zo druk om gemaakt?'

Mannen in de wijkzorg? Ze zijn er wel, maar niet veel, ongeveer één op de vijftien. Wessel Verkaik en Jairo Kauwoh lieten zich niet afschrikken. Ze kozen de vernieuwende duale hbo voor wijkverpleegkundige zorg. Wat zijn hun motieven?