'Mijn leven loopt op rolletjes'

Veel relaties van Amstelring kennen Petra Louman wel. Ze werkte jaren als receptioniste op het hoofdkantoor, nu bemant ze mede de balie in verpleeghuis Leo Polak. Ze vindt het heerlijk daar. ‘Al die mensen die langskomen. En wat ze me allemaal vertellen. Ik ben gevoelig voor stemmingen, voel meestal snel waar de pijn zit of het verdriet. Soms lijk ik wel een psycholoog. Geen dag is saai.’

‘Mijn leven loopt op rolletjes, zeg ik weleens voor de grap. Maar serieus, ik voel me goed. Wat gek is als je bedenkt dat ik als baby bijna opgegeven was. De dokters zeiden dat ik voor 99% gehandicapt zou zijn. Ze dachten dat het beter was mijn leven te beëindigen. Gelukkig hebben mijn ouders op hun hart vertrouwd. “Je keek ons zo wijs aan,” hebben ze me verteld. “Je lachte, je dronk.”’

‘Voor mijn gevoel,’ vertelt Petra, ‘heb ik eigenlijk ook altijd een gewoon leven gehad. Ik had vriendjes en vriendinnetjes, speelde buiten, ging overal mee naartoe. Mijn rolstoel was eerder een attractie dan dat ik ermee werd gepest. Kinderen mochten er even in, in ruil voor een paar knikkers. Zat ik me rot te lachen op de grond.’

‘Natuurlijk ging niet alles vanzelf. Als kind wilde ik bijvoorbeeld dolgraag een rol in Goede Tijden Slechte Tijden. Maar nooit heb ik op mijn brieven iets terug gehoord. Zo raar. Het kon niet om acteerprestaties gaan, want ze plukten acteurs zo van de straat. Gelukkig zijn handicaps tegenwoordig niet meer zo’n taboe.

Wat wel beter kan is de rolstoelvriendelijkheid van straten. Je ziet overal glooiende stoepen, maar bij sommige moet je toch uitkijken niet over de kop te gaan. Amsterdam is de enige gemeente waar je met je rolstoel vrij kunt manoeuvreren.’

‘Onbegrip? Ja, dat kom ik natuurlijk af en toe tegen. Mensen durven bijvoorbeeld dingen niet te vragen. Of ze spreken je aan als een kind. Wat ik dan doe, is dat ik probeer in de schoenen van die ander te gaan staan en naar mezelf te kijken. Negen van de tien keer snap ik hen wel. Ik denk dat meer gehandicapten dit zouden moeten doen. Je ziet veel verbittering, en dat vind ik zonde. Heb een beetje begrip, denk ik dan, verplaats je in de ander.’