'Als je maar geen hoofddoek gaat dragen'

‘Ik weet nog precies hoe mijn ouders keken toen ik Nabil meenam naar huis. Ik hoorde het ze bijna denken. Leuke jongen... maar wel een Marokkaan.’ Anne, coördinator Welzijn & Voeding bij Vreugdehof, schreeuwt het bijna

‘Die vooroordelen! Ik snap het wel beter nu ik zelf dochters heb. Natuurlijk heb je verwachtingen van je kind. Maar anderen beoordelen op hun achtergrond en niet op wie ze zijn... o, ik hoop zó dat ik dat nooit zal doen!’

De lange, hobbelige weg die Anne en Nabil hebben afgelegd, was al begonnen in groep 8. Daar verscheen haar latere geliefde samen met zijn broertje in de klas. ‘Ik viel meteen voor zijn open blik,’ zegt Anne. ‘En ook dat donkere, geheimzinnige. Een beetje rebels was ik altijd geweest. Mijn ouders waren protestants. Tamelijk vrij in de leer, maar toch...'

‘Mijn zusje zat op hockey, mijn broer op voetbal. De bekende weg. En tja, die kon mij niet boeien. Ik wilde alles zelf ontdekken. Ook Nabil. Uit wat voor gezin kwam hij, welke waarden kenden ze daar, wat betekende islam? En hoe zou het zijn als hij die zomer voor 6 weken naar Marokko vertrok?

Naarmate mijn band met Nabil groeide,’ vertelt Anne, ‘werd de sfeer slechter bij ons thuis. “We raken je kwijt,” hoorde ik vaak. Het was een soort machteloosheid, dat snap ik wel. Maar als ik vroeg: “Wat is er erg aan mijn gevoelens voor hem?” kwam er niet één echt antwoord. De ramp was compleet toen ik belangstelling kreeg voor de islam. Je raadt wel wat mijn moeder zei. “Als je maar geen hoofddoek gaat dragen!”’

Dat gebeurde uiteindelijk wel. Anne draagt haar hoofddoek sinds 3 jaar. Uit volle overtuiging. Toch lijkt niet iedereen dat te geloven.

‘Weet je wat zo gek is? Voor mij is het de voltooiing van een lang proces. Iets natuurlijks, een soort puntje op de i van de uiting van mijn geloof. Maar de buitenwereld houdt soms liever vast aan het beeld dat ze hadden. Het beeld van onderdrukking. Hoe vaak ik nog hoor: “Het moet zeker van je man?” Ik vind dat zoiets bizars. Vraag je dat ook als vrouwen piercings dragen of korte rokjes?’

De acceptatie is nog lang niet voltooid, concludeert zij. Maar ze voelt zich gezegend. ‘Soms kijken Nabil en ik elkaar aan als we met onze dochters aan tafel zitten en denk ik: Jeetje, moet je ons zien! Na al die hindernissen, al die discussies. Dit hebben we toch maar mooi bereikt!’ Hun 3 dagen durende huwelijksfeest had twee culturen bij elkaar gebracht en alle harten gesmolten. ‘Een prachtig bewijs dat we ook één kunnen zijn,’ zegt Anne.

‘Als we maar ophouden in hokjes te denken. En elkaar willen leren kennen. Ik zou het iedereen gunnen. De rijkdom van diversiteit.’