'Er is nog zoveel te leren'

‘Het lijkt een vreemde route,’ geeft ze onmiddellijk toe, ‘maar voor mij voelt het logisch. Mijn man werkt voor een groot Aalsmeers bloemenbedrijf. Toen hij in 1998 gevraagd werd voor een baan in Kenia dacht ik meteen: doen! We hebben er onze twee zonen gekregen en op zien groeien. Ik werkte met gehandicapte kinderen en paarden, het was een prachtige tijd.’

‘In 2010 ben ik met de jongens teruggegaan naar Nederland omdat ze hier toch meer toekomst hadden. Mijn man werkt nu in Oeganda, hij is elke maand tien dagen thuis. Ik vind het prima, we hebben allebei de vrijheid, ja toch? En als hij er is… nou ja, je snapt het.’

'Sinds vorig jaar ben ik in opleiding voor verzorgende IG. Drie dagen werken, één dag naar school. Het ROC TOP vlakbij de RAI. Allemaal zij-instromers, ongeveer de helft rond de veertig, vijftig. Ik voel me er helemaal thuis. Mijn werk is in verpleeghuis Rozenholm in Aalsmeer, op de pg-afdeling. Eerst vond ik het wat stil in vergelijking met somatiek, toen ontdekte ik weer nieuwe dingen.'

'Mijn grote uitdaging is nu een opening te vinden in het kleine wereldje waarin bewoners leven. Met een spelletje, een rondje door de gang, het verzorgen van handen en nagels. Het is hun laatste levensfase, daar ben ik goed van doordrongen. Elk moment is er één. Als je er oog voor hebt, zie je hoe kostbaar alles is. Een van de mooiste dingen vind ik mensen die niets meer kunnen in bad te doen. Op een mat, met een tillift. De ontspanning die je dan ziet, dat gevoel van geborgenheid. Je kunt je voorstellen hoe het voelt. Heel bijzonder.'

‘Wat wij allemaal willen is dat mensen zo lang mogelijk comfortabel zijn. Soms is het moeilijk en wil je meer dan mogelijk is. Mijn valkuil is wel dat ik te weinig aan mezelf denk. “Niet sjorren,” hoor ik mijn collega’s regelmatig roepen. Want ook fysiek kan het zwaar zijn, dit werk. Of je alles van tevoren weet? Van mijn opleidingsgroep is al bijna een derde afgevallen, door privé-omstandigheden maar ook omdat de praktijk hen tegenviel. Sowieso zou ik zeggen: loop eerst een paar dagen mee voordat je aan de opleiding begint.’

‘Voor mezelf is het werk de ouderenzorg een schot in de roos. Ik heb het gevoel dat ik opnieuw begonnen ben. Na deze opleiding wil ik nog verder voor ergocoach. Die mogelijkheid biedt Amstelring en dat is geweldig. Ik begon in een parfumerie, wie weet waar ik eindig. Je moet af en toe los durven laten om verder te gaan, dat heb ik in mijn leven wel geleerd. Loslaten, verder gaan, en doen wat op je pad komt. Er zijn voor anderen, dat is mijn motto. Met volle overgave!’

‘Het is een misverstand te denken dat de homovriendelijkheid in verpleeghuizen inmiddels vanzelfsprekend is. Er komen immers voortdurend nieuwe bewoners, nieuwe medewerkers en vrijwilligers. Tegelijkertijd neemt de levensbeschouwelijke en culturele diversiteit toe, en dat is mooi! Maar nog niet iedereen in Nederland is bekend met homoseksualiteit. Er zijn, ook onder medewerkers, mensen die er weinig of niets over weten of er afwijzend over denken. Het blijft dus belangrijk dat iedereen alert is en aan een sfeer van vrijheid en verdraagzaamheid blijft werken.’

Petra werkt inmiddels als verzorgende IG bij Het Hoge Heem.